اضطراب جدایی در بزرگسالان و کودکان + روش های درمان این اختلال

تاریخ آخرین بروز رسانی اطلاعات اضطراب جدایی در بزرگسالان : آبان ماه 1403

ترس از دست دادن یا اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان و در کودکان ، حس متداولی است که بسیاری از افراد در برابر آن قرار می‌گیرند، به خصوص در دوران کودکی که شناخت وابستگی و دلبستگی به والدین و شخصیت های مهم دیگر را یاد می‌گیرند.مرکز مشاوره پیش از طلاق

در این دوره، کودکان شاید بسیار آسان گریه کنند، چسبندگی نشان دهند و احساساتی نظیر خشم و عصبانیت بروز دهند که همگی مربوط به تجربه جدایی و ازدست دادن عزیزان شان می‌شوند.

ترس از جدا شدن عمدتاً در مواردی از جمله جدایی از والدین به منظور فراگیری در مهد کودک، شروع تجربه‌های اجتماعی در محیط پیش‌دبستانی یا اقدامات جدی‌تری نظیر جدایی والدین در اثر طلاق و … نمایان می‌شود. در همه این موارد، ناپایداری، اضطراب و همچنین خشم و جدایی همگی بخشی از واکنش‌های نرمال کودک به این تجربه‌ها محسوب می‌شوند.

اگر چنین تجربه‌ای در کودک شما بروز می‌کند، بهتر است به او کمک کنید تا با احساسات خود آشنا شود و راهکارهایی که می‌توانید برای افزایش اعتماد به نفس و توانایی خود در مواجهه با چرخه‌های زندگی استفاده کند، به او یاد دهید.

به طور کلی، اطلاع از مراحل رشد کودکان و نیز برخورد با ترس از عزیزان می‌تواند به شما کمک کند تا از رفتارهای روانی نامناسب و اضطراب دائمی جلوگیری کنید و به بهبود رشد روانی و اجتماعی کودکتان کمک کنید.

تعریف اختلال اضطراب جدایی

‎ اختلال جدایی (Separation anxiety disorder) یکی از اختلالات اضطرابی است که در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5) به آن اشاره شده است.

مطالب مرتبط : تربیت جنسی کودکان

این اختلال در درجه اول با ترس فرد از جدا شدن از افراد خاص مشخص می‌شود و معمولاً با ترس از ترک کردن خانه و جدا شدن از فردی خاصی نظیر والدین یا مراقب نزدیک همراه است. علائم اختلال جدایی به میزانی در سن و سطح رشد فرد باید بیش از حد انتظار باشد تا برای تشخیص این اختلال کافی باشد.

‎Separation anxiety disorder در حدود ۸ تا ۱۲ ماه بعد از تولد نوزاد شروع می‌شود و به طور معمول تا دو سالگی کودک ناپدید می‌شود.

‎ اختلال اضطراب جدایی یا SAD یکی دیگر از نوع اختلالات اضطرابی است که در کودکان با شیوع ۳ تا ۴ درصد روبرو است. این اختلال می‌تواند در بزرگسالان نیز ایجاد شود و ممکن است منجر به مشکلات قابل توجهی در خارج از خانه یا رفتن به محل کار شود. با این حال، درمان مناسب این اختلال می‌تواند به بیمار کمک کند تا مشکلات خود را کاهش دهد.

‎همچنین در بزرگسالان، حدود یک سوم کودکانی که دچار اختلال اضطراب جدا شدن هستند، در زمان بزرگسالی با علائمی از بیماری روانی دیگر نظیر اختلال اضطراب عمومی (GAD) یا اختلال وسواسی‌اجباری (OCD) تشخیص داده می‌شوند.

اختلال اضطراب جدایی در کودکان

‎شما در حال مطالعه مقاله اضطراب جدایی در بزرگسالان هستید، وابستگی و ترس از دست دادن در سنین ابتدایی زندگی کودکان بسیار طبیعی است و برای رشد اجتماعی و احساس امنیت در این دوره‌ها بسیار مهم است. با این حال، در مواردی که این ترس و وابستگی به مرور زمان کاهش پیدا نمی‌کند و به اندازه کافی شدید است که به حیات روزمره کودک والدین و خودشان مزاحمت می‌کند، نیاز به درمان و مراقبت‌های پزشکی می‌باشد.

‎تشخیص اختلال Separation anxiety disorder، در حالت عادی باید در دوران شروع تحصیل کودک تقریبا حدود ۵-۶ سالگی، آشکار شود. در صورت ادامه داشتن این ترس و اضطراب، ممکن است منجر به شرایطی مانند نتوانستن کودک از خانه جدا شود، اختلال در تمرکز در مدرسه و شروع دیرهنگام تحصیلات، اختلال در دوستیابی با همسالان، اختلال در اجتماع و انجام فعالیت‌های اجتماعی، و حتی افزایش خطر بروز اختلالات روانی دیگر مانند اختلال اضطراب عمومی و افسردگی شدید شود.

‎بنابراین، والدین بهتر است هرگونه تغییرات دائمی در رفتار، واکنش، یا احساسات کودک خود که ناشی از ترس و اختلال اضطراب جدایی است را به صورت جدی بگیرند و با یک متخصص بهداشت روانی مشورت کنند.

نکته قابل توجه برای والدین

این اختلال در کودکان در صورت عدم درمان ممکن است تا بزرگسالی نیز با کودک همراه باشد و به طور قابل توجهی زندگی او را تحت تاثیر قرار دهد. عدم درمان این اختلال، می‌تواند باعث تشدید علائم و ایجاد مشکلاتی نظیر کاهش عملکرد در مدرسه، ایجاد مشکلات در روابط اجتماعی و افزایش احتمال بروز اختلالات روانی دیگر شود.

‎همچنین به عنوان یک اختلال روانی دیگر، رویکردهایی که در استقلال و جدایی کودک از والدین تاثیر زیادی دارند، ممکن است به طور قابل توجهی بر اساس فرهنگ محل زندگی کودک بررسی شود.

در بعضی فرهنگ‌ها کودکان به مرور زمان باید به صورت طبیعی، از والدین جدا شوند و استقلال بیشتری را تجربه کنند، اما در بعضی دیگر از فرهنگ‌ها وابستگی بیشتری به والدین و تجربه جدایی دیرتر رخ می‌دهد. به هر حال، تشخیص صحیح و درمان مناسب اختلال Separation anxiety disorder باید بر اساس نیاز و شرایط بهترین برای مراقبت از کودک در نظر گرفته شود.

مقالات مرتبط : اختلال یادگیری در دانش آموزان، کودکان و بزرگسالان و راه های درمان موثر همراه با تمرین های مفید

‎ بیشترین شیوع این اختلال در کودکان در سنین ۱۰ تا ۱۸ ماهگی است و معمولاً تا سن سه سالگی کودک متمرکز بر وابستگی به والدین است که ممکن است باعث ناراحتی و ترس غیرطبیعی در صورت جدایی بشود. با این حال، این اضطراب باید در طی زمان کاهش پیدا کرده و به مرور بهبود یابد.

اگر این اضطراب همچنان بالا بماند یا به سمت تشدید رفتارهای غیرطبیعی کودک پیش رود، بهتر است که والدین به مشاور و روانشناس کودک مراجعه کنند تا بتوانند نشانه‌های اختلال اضطراب را به خوبی بررسی کنند و راه حل مناسبی برای بهبود حال و رفتار کودک پیدا کنند.

 علائم اختلال اضطراب جدایی در کودکان

اختلال اضطراب جدایی در کودکان دارای علائم و نشانه‌هایی است که والدین باید در صورت مشاهده آن برای تشخیص به‌موقع و درمان به روانشناس کودک مراجعه کنند. این مشکل، معمولاً با ترس از جدایی از والدین، گریه و اضطراب همراه است و در بعضی موارد ممکن است با امتناع از رفتن به مدرسه و دردهای فیزیکی مانند سردرد و دل درد همراه باشد.

‎به عنوان والدین، باید به این نکته توجه کرد که برخی از این نشانه‌ها ممکن است برای یک مدت کوتاه پس از جدایی از والدین ظاهر شوند ولی اگر به مرور زمان این نشانه‌ها بیشتر، واضح تر و دراز مدت بود، احتمالاً بهتر است که به یک روانشناس کودک مراجعه کنید و وضعیت کودک را مورد بررسی قرار دهید.

همچنین، اگر به هر دلیلی از رفتن به مدرسه امتناع کرد، متخصصین مربوطه را دیدار نمایید تا بتوانند به این مشکل پی ببرند و نتیجه بهتری را در پی خواهید داشت.

 منشا و سرچشمه اختلال اضطراب جدایی در کودکان

 

در Separation anxiety disorder در کودکان، بچه‌ها معمولاً بیشتر از اینکه از امور خود راحت شوند، به والدین و دیگر افراد نزدیک به خود وابسته هستند. در نتیجه، اگر این وابستگی پایدار نباشد، کودکان ممکن است احساس ناامنی و دلهره برایشان ایجاد شود.

عوامل دیگری مانند تجربه ترسناک یا رویدادهای استرس زا نیز می‌توانند باعث بروز اختلال Separation anxiety disorder در کودکان شوند. همچنین، والدینی که بیش از حد محافظه کار هستند و به طور نسبی کودکانشان را از مسئولیت‌های طبیعی خود برای رسیدگی به مشکلات مختلف محروم می‌کنند، می‌توانند باعث بروز Separation anxiety disorder در کودکان خود شوند.

مقالات مرتبط : معرفی اختلال حمله پانیک علائم آن و راه های درمان

سابقه خانوادگی

در واقع، سابقه خانوادگی می‌تواند یکی از عوامل مؤثر در بروز اختلال اضطراب جدایی باشد. به طور خاص، تحقیقات نشان داده است که خانوادگان کسانی که اختلال اضطرابی دارند، بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به این اختلال هستند.

همچنین، برخی تحقیقات نشان داده‌اند که ژنتیک نیز می‌تواند نقشی در ابتلا به اختلال Separation anxiety disorder داشته باشد. به هر حال، باید توجه داشت که همیشه سابقه خانوادگی در بروز هرگونه بیماری و اختلال روانی مفید نیست و دیگر عوامل نیز ممکن است بر بروز این اختلال تأثیر داشته باشند.

دلبستگی نا ایمن

دلبستگی ناامن به والدین یا سایر بزرگسالان نزدیک، یکی از عوامل مؤثر در بروز اختلال Separation anxiety disorder است. کودکانی که دلبستگی ناامن دارند، ممکن است برای ارضای نیازهای عاطفی‌شان به والدین و بزرگسالان نزدیک خود وابسته شوند.

به‌طور خاص، وقتی کودکان در معرض دوری از والدین یا بزرگسالان قرار می‌گیرند، این موضوع می‌تواند برایشان ترسناک و ناامن باشد و انتظار داشته باشیم که این ترس همراه با احساسات دلگیری و رویارویی با مشکلات اجتماعی و ترس از جدایی و خسارت بیشتر ادامه داشته باشد.

علاوه بر این، اختلالات اضطرابی دیگر هم می‌توانند همراه با اختلال Separation anxiety disorder در کودکان مشاهده شوند، به‌طوری که اضطراب پانیک، فوبیا و اختلال اضطراب جدایی می‌توانند باعث بروز این اختلال در کودکان شوند. همچنین، اختلال وسواس فکری-عملی و افسردگی نیز می‌تواند باعث بروز اختلال Separation anxiety disorder در کودکان شود.

روش‌های درمان اختلال اضطراب جدایی در کودکان

با ما در ادامه مقاله اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان همراه باشید ، درمان اختلال اضطراب جدایی بهترین نتایج را از طریق انجام مداخلات روانشناختی، روان‌پزشکی، مداخلات خانوادگی و مدرسه ای می‌تواند به دست آورد. هدف از این درمان‌ها، کمک به کودک برای کاهش نگرانی‌های اضطرابی و تسهیل در برقراری ارتباط با دیگران به‌طوری که بتوانند در محیط اجتماعی به خوبی فعالیت کنند، می‌باشد.

روان‌درمانی افراد مبتلا به این اختلال شامل روش‌هایی مانند روش‌های شناختی-رفتاری، روش پایه فردی، روش‌های خانوادگی و روش‌های پایه گروهی می‌باشد.

این روش‌ها می‌توانند شامل درمان‌های تکراری و طولانی مدت باشند و می‌توانند ترکیبی از درمان دارویی و روانشناختی نیز باشند. بنابراین، درمان اختلال Separation anxiety disorder بهتر در چارچوبی سیستمی و گروهی با اعمال چندین روش و مداخلات مختلف میسر است.

به تعویق انداختن درمان اختلال Separation anxiety disorder در کودکان، می‌تواند به شدت تأثیرگذار باشد و مشکلاتی را در زندگی کودکان به وجود آورد. یکی از این مشکلات، کاهش احساس اطمینان و اعتماد به نفس کودکان است، که باعث می‌شود که ارتباط آنها با همسالان و سایر افراد در بیرون از خانواده ضعیف شود.

علاوه بر این، به تعویق انداختن درمان این اختلال می‌تواند موجب رشد سریع پدیده‌های اضطراب و ناامنی در کودک شود و به افزایش اختلال روحی و رفتاری آنها منتهی شود. Separation anxiety disorder درمان نشده می‌تواند به مرور زمان به افسردگی منجر شود و کودک را از شرکت در فعالیت‌های روزمره دور نگه دارد.

همچنین، اگر کودک احساس کند که راهی برای کاهش این اضطراب وجود ندارد، ممکن است افکار آسیب به خود داشته باشد که می‌توانند به وضعیت اختلال را تشدید و درمان او را سخت‌تر کند. بنابراین، بهترین راه برای تشخیص و درمان این اختلال، هماهنگی مداوم با متخصصان روان‌شناسی و مشاوره است.

مطالب مرتبط: شوهر وابسته به خانواده

مداخلات فردی

در درمان اختلال اضطراب جدایی در کودکان، انجام مداخلات فردی از مهمترین مراحل درمان است. این درمان‌ها باید با همکاری و هماهنگی نزدیکان و خانواده‌های کودک صورت بگیرد. درمان‌های روان‌شناختی شناختی-رفتاری می‌توانند کودک را به یادگیری مهارت‌هایی برای مقابله با اضطراب کمک کرده، با افراد دیگر رابطه مثبت برقرار کنند و احساس اعتماد به نفس بیشتری کسب کنند.

راهنمایی گرفتن

همچنین، درمان اختلال Separation anxiety disorder شامل راهنمایی والدین برای مدیریت این اختلال نیز است. والدین ممکن است نیاز داشته باشند تا روش‌هایی را برای کمک به فرزندشان به درک این اضطراب یاد بگیرند و با سایر فرایندهای مربوط به درمان فرزندشان شناور باشند.

مداخلات دارویی

استفاده از مداخلات دارویی نیز می‌تواند به کاهش علائم اضطراب در کودک کمک کند. معمولاً داروهای ضدافسردگی درمان دارویی برای کودکان با این اختلال استفاده می‌شوند. با این حال، استفاده از داروها باید توسط پزشک تجویز شود و تحت نظارت و پیگیری مستمر قرار بگیرد، زیرا ممکن است عوارض جانبی و ناخواسته دیگری داشته باشد.

گوش دهید

به احساسات فرزندتان گوش داده و خود را در مهربان و درک کردن او بهبود ببخشید. اما نباید در طی گوش دادن به نظر خودتان اشاره کنید، بلکه فقط به احساسات او گوش فرا دهید و به او اعتماد کنید که مسائل خود را با صداقت با شما در میان بگذارد.

در نهایت، در صورتی که این روش‌ها به کاهش Separation anxiety disorder فرزند شما منجر نشد، می‌توانید از خدمات یک روانشناس کودک بهره‌مند شوید. این کار به کودک کمک می‌کند تا با بهترین روش‌های نوین و موثر درمان شود.

شرکت کودک در فعالیت‌های مختلف

شرکت کودک در فعالیت‌های مختلف و تشویق او به فعالیت‌های جمعی و مشارکت در مدرسه شاید بتواند کمک کننده باشد. این فعالیت‌ها می‌توانند به کودک احساس خودبخشندگی و اعتماد به نفس بیشتری دهند و باعث کاهش سطح اضطراب و ترس او شوند.

در صورتی که کودک با وجود این تلاش‌ها به کاهش اضطراب خود نرسیده باشد، به نظر می‌رسد بهتر است از خدمات یک روان‌شناس کودک استفاده کنید که می‌تواند با ارائه تشخیص، دستورالعمل‌ها و تکنیک‌هایی برای کاهش اضطراب کودک کمک کند.

اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان

‎درست است، ریشه اصلی اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان معمولاً در دوران کودکی آنها قرار می‌گیرد. در دوران کودکی، انواع تجربیات غیر طبیعی به صورت جدی‌تر تأثیر می‌گذارد و می‌تواند برای بزرگسالی های بعدی آنها انعکاس یابد.

‎در سنین پایین، کودکان به محض جدایی از والدینشان به شدت استرس دارند و این ترس و استرس به مرور زمان کاهش پیدا می‌کند. اما در بعضی از موارد، این ترس و استرس در سنین بالاتر همچنان وجود دارد و می‌تواند تلقی شود که بزرگسال در این مورد اختلال Separation anxiety disorder دارد.

‎برای تشخیص اختلال Separation anxiety disorder در بزرگسالان، می‌توان شدت ترس، نگرانی و استرس از جدایی را مورد بررسی قرار داد. همچنین، بررسی تجربیات گذشته و محیط و خانواده فرد نیز می‌تواند به شناخت بهتر این اختلال کمک کند. درمان اختلال Separation anxiety disorder به منظور بهبود وضعیت افراد مبتلا باید با مشاوره و درمان روانشناختی انجام شود.

‎ اگر ترس و نگرانی از جدایی در بزرگسالان به حدی شدید شود که روند زندگی فرد را مختل کند و مانع از انجام فعالیت هایی مانند حضور در جمع، مراجعه به محیط‌هایی که ممکن است با جدایی و تنهایی همراه باشد، شود، می‌توان به اختلال Separation anxiety disorder در بزرگسالان اشاره کرد.

‎افراد مبتلا به این اختلال اغلب از اختلالاتی همچون وابستگی افراطی به دیگران، ترس از تنهایی و طرد شدن و بروز واکنش‌های نامناسب در مواجهه با جدایی رنج می‌برند.

تاثیرات این اختلال می‌تواند بر روی روند زندگی فرد از جمله افزایش در میزان استرس، کاهش در کیفیت روابط اجتماعی، و کاهش عملکرد در محیط کار تاثیر بگذارد.

 درمان اضطراب جدایی در بزرگسالان

اضطراب جدایی اغلب در کودکان است، اما می‌تواند بر بزرگسالان نیز تأثیر بگذارد و در هنگام مواجهه با جدایی از عزیزان، روابط مهم یا محیط‌های آشنا باعث ناراحتی عاطفی قابل توجهی شود. در حالی که احساس اضطراب در چنین شرایطی طبیعی است، اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان فراتر از احساسات رایج نگرانی یا غم است.

این مسئله می تواند منجر به ترس های شدید، علائم جسمی و مشکلات در عملکرد در زندگی روزمره شود. خبر خوب این است که اضطراب جدایی در بزرگسالان قابل درمان است و رویکردهای مختلف می تواند به افراد کمک کند علائم خود را به طور موثر مدیریت کنند. در این مقاله، گزینه های درمانی موجود برای این اختلال در بزرگسالان را بررسی خواهیم کرد.

اضطراب جدایی در بزرگسالان با ترس شدید از دوری از فردی که از نظر عاطفی به او وابسته هستند، معمولاً شریک زندگی، والدین یا دوست نزدیک مشخص می شود. این مسئله می تواند به چسبندگی، نگرانی بیش از حد در مورد آسیب رساندن به عزیزانشان، یا حتی اجتناب از فعالیت هایی که شامل دوری از یکدیگر است، منجر شود.

این اختلال می تواند ناشی از مسائل حل نشده دوران کودکی، تجربیات آسیب زا، یا تغییرات زندگی مانند جابجایی، طلاق، یا مرگ یکی از عزیزان باشد.

درمان اضطراب جدایی در بزرگسالان معمولاً شامل ترکیبی از درمان، راهبردهای مقابله ای و در برخی موارد دارو می شود.

 1. رفتاردرمانی شناختی (CBT)

درمان شناختی رفتاری یکی از موثرترین درمان ها برای اضطراب جدایی در بزرگسالان است. CBT به افراد کمک می کند تا افکار و رفتارهایی را که به اضطراب آنها کمک می کند درک کنند و راه های سالم تری برای پاسخ به ترس های مربوط به جدایی را به آنها آموزش می دهد.

CBT بر شناسایی الگوهای تفکر غیرمنطقی یا فاجعه آمیز تمرکز می کند، مانند “اگر من با عزیزم نباشم اتفاق وحشتناکی برای او رخ خواهد داد.” با به چالش کشیدن این افکار و جایگزینی آنها با دیدگاه های واقعی تر و متعادل تر، افراد می توانند اضطراب خود را کاهش دهند.

در برخی موارد، مواجهه درمانی، یکی از اجزای CBT، برای کمک به افراد برای مواجهه تدریجی با ترس از جدایی استفاده می شود. با افزایش تدریجی زمان جدا از شکل دلبستگی در یک محیط کنترل شده و حمایتی، فرد یاد می گیرد که در طول زمان اضطراب خود را تحمل و مدیریت کند.

 2. تکنیک های ذهن آگاهی و آرامش

تکنیک های ذهن آگاهی و آرامش می توانند برای مدیریت علائم فیزیکی و احساسی اضطراب جدایی در بزرگسالان بسیار مفید باشند. این استراتژی‌ها به افراد کمک می‌کنند در حال حاضر و آرام بمانند، نه اینکه اجازه دهند ذهنشان به سمت بدترین سناریوهای آینده درآید.

مدیتیشن ذهن آگاهی به افراد کمک می کند تا در لحظه حال ثابت بمانند و احساس ترس و نگرانی در مورد جدایی احتمالی را کاهش دهد. تمرینات تنفس عمیق همچنین می تواند در آرام کردن پاسخ فیزیولوژیکی بدن به اضطراب مانند ضربان قلب سریع و تنفس کم عمق موثر باشد.

آرام سازی پیشرونده عضلانی از دیگر تکنیک ها است که شامل کشش و سپس آزادسازی گروه های مختلف عضلانی است که می تواند تنش فیزیکی کلی را کاهش دهد. این تکنیک به ویژه زمانی مفید است که اضطراب از طریق علائم فیزیکی مانند سردرد یا معده درد ظاهر شود.

 3. دارو

در مواردی که اضطراب جدایی در بزرگسالان عملکرد روزانه را به شدت مختل می کند، ممکن است دارو درمانی در نظر گرفته شود. در حالی که دارو یک راه حل طولانی مدت نیست، اما می تواند در مدیریت علائم شدید در صورت استفاده در کنار درمان مفید باشد.

پزشکان ممکن است داروهای ضد اضطراب کوتاه مدت مانند بنزودیازپین ها را برای کمک به مدیریت دوره های حاد اضطراب تجویز کنند. با این حال، این داروها معمولاً با احتیاط به دلیل پتانسیل وابستگی استفاده می شوند.

مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) یا مهارکننده های بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین (SNRIs) معمولاً برای درمان اختلالات اضطرابی از جمله اضطراب جدایی تجویز می شوند. این داروها به تنظیم مواد شیمیایی مرتبط با خلق و خوی مغز کمک می‌کنند و مقابله با احساسات اضطرابی را برای افراد آسان‌تر می‌کنند.

 4. ایجاد استقلال عاطفی

بخش عمده ای از غلبه بر اضطراب جدایی شامل ایجاد عزت نفس است. این را می توان از طریق تاکیدات مثبت، شیوه های مراقبت از خود، و پیگیری علایق یا سرگرمی های شخصی که حول شکل دلبستگی نمی چرخند، انجام داد. احساس توانایی و شایستگی در جنبه های مختلف زندگی به کاهش وابستگی عاطفی کمک می کند.

یادگیری تعیین و احترام به مرزهای شخصی بسیار مهم است. بزرگسالان مبتلا به اضطراب جدایی ممکن است با مرزها دست و پنجه نرم کنند که منجر به وابستگی بیش از حد به عزیزانشان شود. درمان می تواند به افراد کمک کند تا مرزهای عاطفی و فیزیکی روشنی را ایجاد کنند که باعث ارتقای روابط سالم و استقلال می شود.

 5. توسعه مهارت های مقابله ای برای جدایی

استراتژی های مقابله ای می تواند به افراد کمک کند استرس و اضطراب جدایی در بزرگسالان را مدیریت کنند. با کار با یک درمانگر، افراد می توانند یک برنامه ساختاریافته برای زمان جدایی ایجاد کنند. این ممکن است شامل درگیر شدن در فعالیت‌های آرامش‌بخش یا حواس‌پرتی، داشتن یک فرد حامی برای صحبت کردن، یا تعیین زمان مشخص برای ارتباط مجدد با فرد مورد علاقه باشد.

در حالی که تقویت استقلال مهم است، فناوری می تواند ابزار مفیدی برای کاهش اضطراب جدایی باشد. ارتباط منظم اما ساختاریافته از طریق تماس‌های تلفنی، چت‌های ویدیویی یا پیام‌های متنی می‌تواند به افراد کمک کند که بدون وابستگی بیش از حد به ارتباط مداوم احساس ارتباط کنند.

 6. زوجین یا خانواده درمانی

اگر اضطراب جدایی در بزرگسالان بر یک رابطه عاشقانه یا سایر روابط نزدیک خانوادگی تأثیر می گذارد، زوج درمانی یا خانواده درمانی ممکن است مفید باشد. در درمان، زوج یا اعضای خانواده می توانند روی ارتباط و درک نقشی که اضطراب جدایی در تعاملات آنها ایفا می کند، کار کنند.

هدف یافتن تعادلی است که در آن شریک مضطرب بدون اینکه بیش از حد وابسته شود احساس حمایت کند و شریک غیر مضطرب بیاموزد که چگونه بدون تقویت رفتار ناسالم، اطمینان خاطر دهد. زوج ها در خانواده درمانی نیز می توانند بر ایجاد سبک های دلبستگی ایمن تمرکز کنند.

با کار بر روی مسائل دلبستگی در درمان، افراد می توانند راه های سالم تری برای برقراری ارتباط با عزیزان خود بدون ترس از رها شدن یا جدایی ایجاد کنند.